مفاهیم توافقنامه برای انتشار جهانی گازهای گلخانه‌ای و آینده‌ی کره‌ی زمین بررسی می‌گردد:
کنترل انتشار گرمایش و حفظ آن تا کمتر از 1.5 سانتیگرد: دولت‌ها توافق کردند که تلاش خود را برای جلوگیری از افزایش گرما بیش از 1.5 درجه در سطوح اولیه‌ی صنایع خود را به کار گیرند: موضوعی که تا پیش از این فراتر از تصور بود. هدف کاهش انتشار گرما به یک و نیم درجه جهش بزرگی است. پیش از این در توافق‌نامه‌ی کپنهاگ که شش سال پیش انجام شد تقریبا 200 کشور توافق کردند که انتشار گرما را تا 2درجه‌ی سانتیگراد کاهش دهند. اما برخی از گروه‌های طرفدار محیط زیست معتقدند که بدون وجود معیار مشخص برای اندازه‌گیری میزان انتشار چنین توافقی بی‌مفهوم است.
توافق برای محدود کردن انتشار گازهای گلخانه‌ای: تا پیش از شروع کنفرانس، بیش از 180 کشور موافقت کردند تا میزان انتشار کربن را قطع یا کاهش دهند. اما این موضوع برای جلوگیری از افزایش گرمایش زمین و بالای دو درجه کافی نیست. در واقع در طی امسال تا 2.7 درجه و یا حتی بیشتر زمین گرم‌تر خواهد شد. این توافق گرچه کشورها را سهیم می‌کند اما محدودیت‌های قانونی ایجاد نمی‌کند.
هدف بلند مدت جهانی برای به صفر رساندن انتشار گازهای گلخانه‌ای:
کشورها متعهد شده‌اند که تا میزان انتشار گازها را به حداقل ممکن خود برسانند و از آن مهم‌تر قبول کرده‌اند تا تعادل انتشار گازهای گلخانه‌ای بر اثر مصرف انرژی و حذف آنان تا نیمه‌ی دوم قرن برسند. متخصصان می‌گویند به عبارت ساده‌تر یعنی به صفر رسیدن انتشار از سال 2050 تا 2100. اما متخصصان آب و هوای سازمان ملل معتقدند که به صفر رساندن باید تا حداقل سال 2070 رخ دهد تا از گرم شدن خطرناک زمین جلوگیری شود.
بررسی عملکرد هر 5 سال یکبار:
187 کشور برنامه‌های خود را برای کاهش و محدود کردن انتشار گاز گلخانه ای برای بعد از سال 2020 ارائه می‌دهند. اما توافق صرف برای جلوگیری از گرم شدن زمین کمتر از دو درجه سانتیگراد کافی نیست. همچنین برنامه‌های پیشنهادی ممکن است به فراتر از 2.7 – 3 درجه‌ی سانتیگراد برسد. برای همین است در متن توافق¬نامه ساز و کاری برای افزایش تعهدات هر 5 سال یکبار تعبیه شده است تا آن‌ها را قوی‌تر کند و کمتر از 2 درجه سانتیگراد نگه دارد. اولین بررسی برنامه‌ها و تعهدات کشورها نیز در سال 2018 انجام خواهد شد اما مطابق متن توافق نامه قرارداد در 2023 است.
خسارات و آسیب‌ها:
توافق شامل خسارات و آسیب نیز می‌شود. مکانیسمی برای جبران خسارات مالی برای کشورهای آسیب پذیری که بر اثر تغییرات آب هوایی با آن مواجه هستند مانند آب و هوای ناگوار. اما این توافقنامه دولت آمریکا را متوجه هیچ ادعایی از جانب کشورهای آسیب پذیر که آب و هوای بد بر آن‌ها اثر گذاشته نمی‌کند.
بودجه:
تامین بودجه برای کشورهای در حال توسعه برای هماهنگی با تغییرات آب و هوایی و حرکت به سمت انرژی‌های پاک، یکی از مهم‌ترین بخش مذاکرات بود. این بخش بدون قوانین الزام آور است و بر مبنای تصمیم‌گیری میان کشورها اتفاق خواهد افتاد. مترجم: نیرا منتخبی، منبع: گاردین، تاریخ: فوریه 2016